Εσύ για ποιον γράφεις;

    " Ξύπνησε βάζοντας τέρμα την μουσική, μα και πάλι οι σκέψεις της ακούγονταν πιο δυνατά. Ήταν από εκείνες τις ημέρες που όλα τής έφταιγαν, που έβλεπε μαύρες κηλίδες σε όλα τα άλλα χρώματα, που ένιωθε αποτυχημένη κι ας είχε κερδίσει τόσα, που αισθανόταν τόσο μόνη παρότι είχε πολλούς γύρω της.  Ή αλλιώς...  ...ήταν μια μέρα που ενώ πετούσε ανέμελη, ένα μεγάλο μαύρο σύννεφο καπνού ήρθε, στάθηκε από κάτω της και εμπόδισε το πέταγμά της. Την έπνιγε. Ήξερε όμως...ο καπνός διαλύεται μόλις πέσουν λίγες σταγόνες βροχής κι έπειτα ανασαίνει ξανά, η πιο όμορφη φύση. Γνώριζε, πως δεν ήταν κακό να νιώθει έτσι που και που".  Και για να μην σας τα πολυλογώ, μια φίλη της, τής είπε πως... " αν κάποιος σου δημιουργεί την εντύπωση ότι έχεις αποτύχει σε κάτι, να ξέρεις πως ο ίδιος έχει αποτύχει από το να σε κάνει ευτυχισμένη ". Κι από τότε πετάει ασταμάτητα, ακόμη και με τα σύννεφα καπνού παρέα. *Κοίτα με να φλέγομαι.

Δεν φταίει πάντα αυτός που θεωρείς ότι δεν ξέρει τι θέλει, ούτε πάντα εκείνος κουράζει αυτόν που ξέρει. Αναρωτήθηκες ποτέ τις αιτίες που εκείνος δεν είναι σίγουρος; Αν το περιβάλλον είναι ασταθές πώς να σταθεροποιήσει την επιθυμία του; Πώς να ριζώσει για να καρποφορήσει; Πώς να βουτήξει στη βαθιά, πελώρια, με άγρια κύματα θάλασσα; Πώς να βάλει σε ροή τις σκέψεις του μέσα σε έναν απέραντο ίλιγγο αντίμαχων συναισθημάτων;   Δεν είναι «δεν ξέρω τι θέλω», αλλά ότι δεν υπάρχει καμία σταθερότητα. Κι εκεί ίσως είναι η μοναδική στιγμή που ξέρω τι θέλω:  «θέλω να είμαι ήρεμη»  κι όταν το καταφέρω αυτό, καταφέρνω τα πάντα.

Γεννιέσαι κι από μικρή το σύστημα σε ωθεί να δικαιολογείσαι για τις σκέψεις, τις πράξεις και τις επιθυμίες σου. Σε περιορίζει μέσα σε νόρμες και καθωπρεπισμούς για τον ρόλο που πρέπει να έχεις απέναντι σε εσένα κι απέναντι στην κοινωνία. Σου δημιουργεί ενοχές, διλήμματα και πιστεύεις ότι δεν είσαι ικανή να κατακτήσεις υψηλούς στόχους και να κάνεις όσα "μόνο" οι άντρες μπορούν. Σε έκαναν να πιστεύεις ότι είσαι το αδύναμο φύλο και έρμαιο των δυνατών. Χρόνια τώρα στα αυτιά μας αντηχούν οι ίδιες φράσεις...

Κι όσο σε κοιτούσα απορούσα τι κοινό έχουμε.

Έξω βρέχει, μα το μυαλό μου πλημμυρίζει συναισθήματα και σκέψεις. Παίρνω το τηλέφωνο και εντελώς μηχανικά πληκτρολογώ το νούμερο σου. Ευτυχώς το σηκώνεις.  Σε ακούω μετά από καιρό. Λέμε λίγο τα νέα μας κι έπειτα σιωπή.

  Άγιε μου Βασίλη, μπορεί να με θεωρείς μεγάλη για να σου γράφω γράμμα, μα μέσα μου παρέμεινα ένα παιδί. Ένα παιδί που επιθυμεί τα πιο όμορφα, τα πιο απλά, ίσως όμως και τα πιο δύσκολα για κάποιους, πράγματα.  Ένα παιδί γεμάτο όνειρα κι ελπίδες. 

  Κάποιοι τρόμαζαν στο άκουσμα της, άλλοι απέφευγαν την όψη της και λίγοι πίστευαν ότι ήταν τρομερή και ελλόχευε κινδύνους. Η νύχτα όμως, όσο πιο σκοτεινή ήταν, τόσο περισσότερο μάγευε αυτούς που με πόθο κοίταζαν τα άστρα της, παρατηρούσαν την ομορφιά της, ονειρευόντουσαν κι ευχόντουσαν. 

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας πλανήτης, στον οποίο τα μυστήρια πλάσματα που ζούσαν πάνω σε αυτόν, ήταν πολύ δραστήρια. Διασκέδαζαν, μάθαιναν, πήγαιναν στις δουλειές τους, ταξίδευαν, επικοινωνούσαν,  αγκαλιαζόντουσαν και χαμογελούσαν.  Χαμογελούσαν.... πόσο όμορφο να βλέπεις αυτήν την καμπυλωτή γραμμή στο πρόσωπο του άλλου.

  Σε είδα ξανά μετά από καιρό και το μυαλό μου βομβαρδίστηκε από χιλιάδες σκέψεις χρόνων. Δεν ξέρω αν είναι το μέρος, δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμη η σπίθα, ούτε αν είναι αμοιβαίο. Ξέρω όμως ότι το να σε βλέπω καθημερινά εδώ στα ίδια, ξυπνάει όλες αυτές τις αναμνήσεις με έντονα συναισθήματα.

Οκτώβριος... Παρατηρώ την πτώση των φύλλων από τα δέντρα, καθώς οι σταγόνες της βροχής πέφτουν χορεύοντας στο παράθυρο μου. Έπεσε η θερμοκρασία, το αισθάνομαι... και εδώ και μήνες μια πανδημία που μας έριξε όλους στο πεδίο μάχης.

 Έκανα ανθρώπους μου αρκετούς, γνώρισα πολλούς και συναναστράφηκα με περισσότερους. Όλοι όσοι παρήλθαν με έκαναν να αντιληφθώ μία ιδέα. Αυτή, των ανθρώπων που επιθυμώ να ανταλλάσσω ενέργεια και να αλληλεπιδρώ.

Αυτό που φαίνεται υπάρχει μόνο σε ένα ζευγάρι μάτια, στα δικά μου. Σπάνια είναι αυτό που φαίνεται ίδιο για όλους μας. 

Μέσα στην τόση αδιαφορία, ταιριάζαμε πολύ για να τα παρατήσω τόσο εύκολα. 

Μέσα στο απέραντο χάος που ζούμε, δεν υπάρχει καμία σωστή στιγμή, για αυτό επιλέγω να εκτεθώ στην τέλεια μη τελειότητα του τώρα και να παραδοθώ στο συναίσθημα που κατακλύζει ατέρμονα τον εσωτερικό μου κόσμο. Σκέφτομαι πολύ, αισθάνομαι βαθιά, παρατηρώ λεπτομερώς κι εσύ νομίζεις ότι είναι επικίνδυνο. Σου λέω ότι είναι απλώς ζωτικό. Αυτή η φασαρία που δημιουργείται στο μυαλό μου, με κινητοποιεί, με κάνει να χορεύω γεμίζοντας ντοπαμίνη και σεροτονίνη σε έναν αέναο κύκλο ευχαρίστησης, γιατί η μόνη υπαρκτή τελειότητα γύρω μου, είναι η ατέλεια.