Δεν φταίει πάντα αυτός που θεωρείς ότι δεν ξέρει τι θέλει, ούτε πάντα εκείνος κουράζει αυτόν που ξέρει. Αναρωτήθηκες ποτέ τις αιτίες που εκείνος δεν είναι σίγουρος; Αν το περιβάλλον είναι ασταθές πώς να σταθεροποιήσει την επιθυμία του; Πώς να ριζώσει για να καρποφορήσει; Πώς να βουτήξει στη βαθιά, πελώρια, με άγρια κύματα θάλασσα; Πώς να βάλει σε ροή τις σκέψεις του μέσα σε έναν απέραντο ίλιγγο αντίμαχων συναισθημάτων; Δεν είναι «δεν ξέρω τι θέλω», αλλά ότι δεν υπάρχει καμία σταθερότητα. Κι εκεί ίσως είναι η μοναδική στιγμή που ξέρω τι θέλω: «θέλω να είμαι ήρεμη» κι όταν το καταφέρω αυτό, καταφέρνω τα πάντα.
Για όσο πάει και όσο δεν πάει, θα γράφω εγώ για 'σένα, προτιμώντας λάθη παρά απωθημένα.