Εσύ για ποιον γράφεις;

Έξω βρέχει, μα το μυαλό μου πλημμυρίζει συναισθήματα και σκέψεις. Παίρνω το τηλέφωνο και εντελώς μηχανικά πληκτρολογώ το νούμερο σου. Ευτυχώς το σηκώνεις.  Σε ακούω μετά από καιρό. Λέμε λίγο τα νέα μας κι έπειτα σιωπή.

  Άγιε μου Βασίλη, μπορεί να με θεωρείς μεγάλη για να σου γράφω γράμμα, μα μέσα μου παρέμεινα ένα παιδί. Ένα παιδί που επιθυμεί τα πιο όμορφα, τα πιο απλά, ίσως όμως και τα πιο δύσκολα για κάποιους, πράγματα.  Ένα παιδί γεμάτο όνειρα κι ελπίδες. 

  Κάποιοι τρόμαζαν στο άκουσμα της, άλλοι απέφευγαν την όψη της και λίγοι πίστευαν ότι ήταν τρομερή και ελλόχευε κινδύνους. Η νύχτα όμως, όσο πιο σκοτεινή ήταν, τόσο περισσότερο μάγευε αυτούς που με πόθο κοίταζαν τα άστρα της, παρατηρούσαν την ομορφιά της, ονειρευόντουσαν κι ευχόντουσαν. 

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας πλανήτης, στον οποίο τα μυστήρια πλάσματα που ζούσαν πάνω σε αυτόν, ήταν πολύ δραστήρια. Διασκέδαζαν, μάθαιναν, πήγαιναν στις δουλειές τους, ταξίδευαν, επικοινωνούσαν,  αγκαλιαζόντουσαν και χαμογελούσαν.  Χαμογελούσαν.... πόσο όμορφο να βλέπεις αυτήν την καμπυλωτή γραμμή στο πρόσωπο του άλλου.

  Σε είδα ξανά μετά από καιρό και το μυαλό μου βομβαρδίστηκε από χιλιάδες σκέψεις χρόνων. Δεν ξέρω αν είναι το μέρος, δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμη η σπίθα, ούτε αν είναι αμοιβαίο. Ξέρω όμως ότι το να σε βλέπω καθημερινά εδώ στα ίδια, ξυπνάει όλες αυτές τις αναμνήσεις με έντονα συναισθήματα.

Οκτώβριος... Παρατηρώ την πτώση των φύλλων από τα δέντρα, καθώς οι σταγόνες της βροχής πέφτουν χορεύοντας στο παράθυρο μου. Έπεσε η θερμοκρασία, το αισθάνομαι... και εδώ και μήνες μια πανδημία που μας έριξε όλους στο πεδίο μάχης.

 Έκανα ανθρώπους μου αρκετούς, γνώρισα πολλούς και συναναστράφηκα με περισσότερους. Όλοι όσοι παρήλθαν με έκαναν να αντιληφθώ μία ιδέα. Αυτή, των ανθρώπων που επιθυμώ να ανταλλάσσω ενέργεια και να αλληλεπιδρώ.

Αυτό που φαίνεται υπάρχει μόνο σε ένα ζευγάρι μάτια, στα δικά μου. Σπάνια είναι αυτό που φαίνεται ίδιο για όλους μας. 

Μέσα στην τόση αδιαφορία, ταιριάζαμε πολύ για να τα παρατήσω τόσο εύκολα. 

Μέσα στο απέραντο χάος που ζούμε, δεν υπάρχει καμία σωστή στιγμή, για αυτό επιλέγω να εκτεθώ στην τέλεια μη τελειότητα του τώρα και να παραδοθώ στο συναίσθημα που κατακλύζει ατέρμονα τον εσωτερικό μου κόσμο. Σκέφτομαι πολύ, αισθάνομαι βαθιά, παρατηρώ λεπτομερώς κι εσύ νομίζεις ότι είναι επικίνδυνο. Σου λέω ότι είναι απλώς ζωτικό. Αυτή η φασαρία που δημιουργείται στο μυαλό μου, με κινητοποιεί, με κάνει να χορεύω γεμίζοντας ντοπαμίνη και σεροτονίνη σε έναν αέναο κύκλο ευχαρίστησης, γιατί η μόνη υπαρκτή τελειότητα γύρω μου, είναι η ατέλεια.

  ...αυτή είναι η δύναμή μου. Ευαλωτότητα < ευάλωτος + -ότητα < αρχαία ελληνική εὐάλωτος < εὖ + ἁλίσκομαι  (παθητική φωνή του ρήματος αἱρέω ) κυριεύομαι από τον εχθρό συλλαμβάνομαι από τον εχθρό συλλαμβάνομαι, γίνομαι αντιληπτός ενώ κάνω κάτι

Πληκτρολόγησα 10 νούμερα, ενώ η καρδιά μου χτυπούσε κάπως περίεργα.  Ίσως γιατί πέρασαν μήνες... "Η κλήση σας προωθείται".  Ό,τι και τα συναισθήματά σας.

Η απόφαση μπορεί να θεωρηθεί η μισή εκτέλεση του ονείρου. Σπάνια ακούω ανθρώπους να μιλάνε για τα όνειρά τους. Κάποιες στιγμές πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται αν οι  άνθρωποι ονειρεύονται ή ζούνε με κυρίαρχό τους τον συμβιβασμό, ίσως από την άλλη να μην εξωτερικεύουν τα όνειρά τους.

Κατακλύζεται η ζωή σου από παρόντες απόντες.