Εσύ για ποιον γράφεις;

    " Ξύπνησε βάζοντας τέρμα την μουσική, μα και πάλι οι σκέψεις της ακούγονταν πιο δυνατά. Ήταν από εκείνες τις ημέρες που όλα τής έφταιγαν, που έβλεπε μαύρες κηλίδες σε όλα τα άλλα χρώματα, που ένιωθε αποτυχημένη κι ας είχε κερδίσει τόσα, που αισθανόταν τόσο μόνη παρότι είχε πολλούς γύρω της.  Ή αλλιώς...  ...ήταν μια μέρα που ενώ πετούσε ανέμελη, ένα μεγάλο μαύρο σύννεφο καπνού ήρθε, στάθηκε από κάτω της και εμπόδισε το πέταγμά της. Την έπνιγε. Ήξερε όμως...ο καπνός διαλύεται μόλις πέσουν λίγες σταγόνες βροχής κι έπειτα ανασαίνει ξανά, η πιο όμορφη φύση. Γνώριζε, πως δεν ήταν κακό να νιώθει έτσι που και που".  Και για να μην σας τα πολυλογώ, μια φίλη της, τής είπε πως... " αν κάποιος σου δημιουργεί την εντύπωση ότι έχεις αποτύχει σε κάτι, να ξέρεις πως ο ίδιος έχει αποτύχει από το να σε κάνει ευτυχισμένη ". Κι από τότε πετάει ασταμάτητα, ακόμη και με τα σύννεφα καπνού παρέα. *Κοίτα με να φλέγομαι.