Εσύ για ποιον γράφεις;

    " Ξύπνησε βάζοντας τέρμα την μουσική, μα και πάλι οι σκέψεις της ακούγονταν πιο δυνατά. Ήταν από εκείνες τις ημέρες που όλα τής έφταιγαν, που έβλεπε μαύρες κηλίδες σε όλα τα άλλα χρώματα, που ένιωθε αποτυχημένη κι ας είχε κερδίσει τόσα, που αισθανόταν τόσο μόνη παρότι είχε πολλούς γύρω της.  Ή αλλιώς...  ...ήταν μια μέρα που ενώ πετούσε ανέμελη, ένα μεγάλο μαύρο σύννεφο καπνού ήρθε, στάθηκε από κάτω της και εμπόδισε το πέταγμά της. Την έπνιγε. Ήξερε όμως...ο καπνός διαλύεται μόλις πέσουν λίγες σταγόνες βροχής κι έπειτα ανασαίνει ξανά, η πιο όμορφη φύση. Γνώριζε, πως δεν ήταν κακό να νιώθει έτσι που και που".  Και για να μην σας τα πολυλογώ, μια φίλη της, τής είπε πως... " αν κάποιος σου δημιουργεί την εντύπωση ότι έχεις αποτύχει σε κάτι, να ξέρεις πως ο ίδιος έχει αποτύχει από το να σε κάνει ευτυχισμένη ". Κι από τότε πετάει ασταμάτητα, ακόμη και με τα σύννεφα καπνού παρέα. *Κοίτα με να φλέγομαι.

Δεν φταίει πάντα αυτός που θεωρείς ότι δεν ξέρει τι θέλει, ούτε πάντα εκείνος κουράζει αυτόν που ξέρει. Αναρωτήθηκες ποτέ τις αιτίες που εκείνος δεν είναι σίγουρος; Αν το περιβάλλον είναι ασταθές πώς να σταθεροποιήσει την επιθυμία του; Πώς να ριζώσει για να καρποφορήσει; Πώς να βουτήξει στη βαθιά, πελώρια, με άγρια κύματα θάλασσα; Πώς να βάλει σε ροή τις σκέψεις του μέσα σε έναν απέραντο ίλιγγο αντίμαχων συναισθημάτων;   Δεν είναι «δεν ξέρω τι θέλω», αλλά ότι δεν υπάρχει καμία σταθερότητα. Κι εκεί ίσως είναι η μοναδική στιγμή που ξέρω τι θέλω:  «θέλω να είμαι ήρεμη»  κι όταν το καταφέρω αυτό, καταφέρνω τα πάντα.

Γεννιέσαι κι από μικρή το σύστημα σε ωθεί να δικαιολογείσαι για τις σκέψεις, τις πράξεις και τις επιθυμίες σου. Σε περιορίζει μέσα σε νόρμες και καθωπρεπισμούς για τον ρόλο που πρέπει να έχεις απέναντι σε εσένα κι απέναντι στην κοινωνία. Σου δημιουργεί ενοχές, διλήμματα και πιστεύεις ότι δεν είσαι ικανή να κατακτήσεις υψηλούς στόχους και να κάνεις όσα "μόνο" οι άντρες μπορούν. Σε έκαναν να πιστεύεις ότι είσαι το αδύναμο φύλο και έρμαιο των δυνατών. Χρόνια τώρα στα αυτιά μας αντηχούν οι ίδιες φράσεις...

Κι όσο σε κοιτούσα απορούσα τι κοινό έχουμε.