Κι αν πληγωθείς, το δείχνεις πάντα;

Έξω βρέχει, μα το μυαλό μου πλημμυρίζει συναισθήματα και σκέψεις. Παίρνω το τηλέφωνο και εντελώς μηχανικά πληκτρολογώ το νούμερο σου.
Ευτυχώς το σηκώνεις. Σε ακούω μετά από καιρό. Λέμε λίγο τα νέα μας κι έπειτα σιωπή.
"Είσαι ευτυχισμένος;", ρωτάω διστακτικά και πριν προλάβω να ανασάνω μου απαντάς 
"Ναι είμαι ευτυχισμένος... γιατί ρωτάς;"
"Είσαι ευτυχισμένος με τις επιλογές σου;", ξαναρωτάω επίμονα.
"Κοίταξε παιδί μου, η ευτυχία εξαρτάται από τις επιλογές μας...ψάχνεις, επεξεργάζεσαι κι επιλέγεις. Δεν είναι ότι βλέπεις και παίρνεις. Βασίζεσαι κάπου, αλλά υπάρχουν κάποιοι παράγοντες, πολλές φορές εξωγενείς, που μπορεί να σε επηρεάσουν και να σου κινήσουν το ενδιαφέρον για κάτι άλλο, να αλλάξουν οι ανάγκες σου".

"Κι αν πληγωθείς, το δείχνεις πάντα;"
"Αν πληγωθείς, μερικές φορές συμβιβάζεσαι. Δεν παίρνεις ένα μαχαίρι και κόβεις το καρπούζι αμέσως στην μέση. Μπορεί να κάνουμε το κορόιδο μόνο και μόνο για να μην κοντραριστούμε. Να μην το δείχνουμε για να ισορροπήσουμε. Όμως μερικές φορές είναι καλό να λες όσα αισθάνεσαι.. πρέπει. Δεν είναι ότι το κρύβεις, απλώς ισορροπείς. Κατάλαβες;"

...κι ενώ τα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν ασταμάτητα, ήμουν σίγουρη ότι κατάλαβα δυο πράγματα. 

Αφενός, ότι ανάμεσα, στο να εμμένω πως θα έπρεπε κανονικά να είναι τα πράγματα για κάτι που δεν είναι στα χέρια μου και στο να επιδιώκω το καλύτερο δυνατό που μπορώ να έχω στην καθημερινότητα μου βάσει συνθηκών, επέλεξα συνειδητά το δεύτερο. Κι αυτό είναι ευτυχία!

Αφετέρου, ότι με μόνο δυο δικές μου ερωτήσεις και τρεις δικές του απαντήσεις, διάβασα όλα αυτά που για χρόνια αναζητούσα. Κι αυτό είναι το σημαντικότερο!

Κι έπειτα...

το τηλέφωνο έκλεισε,

η βροχή συνέχισε

κι η ψυχή γαλήνεψε.