Γενική πτώση

Οκτώβριος...

Παρατηρώ την πτώση των φύλλων από τα δέντρα, καθώς οι σταγόνες της βροχής πέφτουν χορεύοντας στο παράθυρο μου. Έπεσε η θερμοκρασία, το αισθάνομαι... και εδώ και μήνες μια πανδημία που μας έριξε όλους στο πεδίο μάχης.

Αναμφίβολα πέσαμε σε δύσκολη περίοδο, έπεσε το ηθικό μας και πολλοί από εμάς βυθίστηκαν σε κατάθλιψη.

Όμως εγώ το μόνο που ήθελα,

ήταν να πέσω στην αγκαλιά σου.

Αντί αυτού πέφτω και κοιμάμαι.

Μα θυμάμαι όσα μου είπες 

και αισθάνομαι να πέφτω ξανά από τα σύννεφα 

με ελεύθερη πτώση.

Εσύ, έπεσες να με φας 

κι εγώ, έπεσα τόσο έξω για εσένα.

Ξέρεις, δεν σου πέφτει λόγος πια.

Έπεσες στα μάτια μου μετά από αυτό 

και κατάλαβα πόσο πολλή σου έπεφτα.

Έπεσε πια γραμμή.
Κι ο κλήρος πέφτει στον πιο γενναίο.
Και συνεχίζει...

"Μόλις προσγειωθείς στο έδαφος, τα όνειρα αρχίζουν", μου είχες πει.
"Θα σαλπάρουμε ξανά, μόλις πέσει λίγο ο άνεμος", σου απαντάω εγώ,
"Μέχρι τελικής πτώσεως", σκέφτομαι.

Υ.Γ. (σκόρπιες σκέψεις): 

Η πιο μεγάλη μας αδυναμία, είναι η δύναμη μας. 

Νιώθεις φτωχός μα είσαι πλούσιος. 

Καμιά εξήγηση, κανενός, δεν κατάφερε να κάνει έναν τυφλό, να φανταστεί τα χρώματα. 

Εμείς είμαστε οι πιο "λογικοί", αυτοί είναι όμως περισσότεροι οπότε μάντεψε.. 

Η ζωή είναι ένας ατέρμονος κύκλος μαχών που οφείλεις να παρίστασαι πρώτη γραμμή.